1
گروه حقوق، واحد نجفآباد، دانشگاه آزاد اسلامی ایران
2
استادیار دانشگاه شهید بهشتی
3
استادیار دانشگاه محقق اردبیلی
چکیده
روند رو به افزایش غیرمادیسازی اسناد حمل بینالمللی، به ویژه حمل از راه دریاها با استفاده از ابزار الکترونیکی به دلیل سرعت مناسب، کمهزینهبودن و دقت محیط الکترونیکی روز به روز در حال افزایش است. در این میان، صدور بارنامه به عنوان مهمترین سند حمل کالاها در فرم الکترونیکی، همیشه در دهههای اخیر در کانون توجه پروژههای قانونگذاری ملی و بینالمللی بوده است. مقرارت «بولرو»، «سیداکس» و «آنسیترال»، سه تلاش قابل توجه در عرصه بینالمللی در این باره بوده است که کوشیدهاند سه کارکرد بارنامه کاغذی اعم از «تلقی بارنامه به عنوان دلیل قرارداد حمل»، «رسید دریافت کالاها» و «سند مالکیت» را در فضای الکترونیکی نیز برای بارنامه الکترونیکی محقق سازند. به رغم تحقق دو کارکرد «دلیل قرارداد حمل» و «رسید کالاها» در جایگزینی بارنامه کاغذی با بارنامه الکترونیکی درباره کارکرد مالکیت، بیشتر نویسندگان معتقدند تلقی بارنامه به عنوان سند مالکیت باید به وسیله رویّه تجاری بازرگانی بینالمللی نیز به رسمیت شناخته شود.