«حق بر بهداشت و سلامتی» یکی از حق‌های بنیادین شهروندی و ارکان اساسی در نظام بین‌المللی حقوق بشر محسوب می‌شود که ازجمله عوامل تهدیدکننده آن، شیوع بیماری‌های واگیردار است که می‌تواند منجر به ایجاد وضعیت اضطراری سلامت عمومی گردد؛ وضعیتی که باعث بروز خطر سلامت عمومی برای مردم می‌شود و نیازمند اتخاذ تدابیر ویژه برای مدیریت و مهار آن است. با توجه به همه‌گیری ویروس کرونا به عنوان مهم‌ترین مصداق بیماری‌های همه‌گیر در حال حاضر، این تحقیق با استفاده از روش کتابخانه‌ای و با رویکرد توصیفی ـ تحلیلی به دنبال پاسخ به این پرسش بوده که ضرورت، ضوابط و معیارهای تدوین قانون وضعیت اضطراری سلامت عمومی چیست؟ یافته‌ها بیان‌گر آن است که اولاً؛ هرچند نظم حقوقی کنونی ایران، ظرفیت‌هایی را برای تحقق‌بخشیدن به موارد مزبور در نظر گرفته اما با توجه به اقتضائات خاص وضعیت اضطراری سلامت عمومی، تصویب قانونی جامع و مستقل در این حوزه مفید و البته لازم قلمداد می‌شود. ثانیاً؛ مواردی همچون «پیش‌بینی ستاد مرکزی تصمیم‌گیری»، «اطلاع‌رسانی، شفافیت و پاسخگویی در مقابله با بیماری‌های همه‌گیر»، «شناسایی مسئولیت برای دولت و شهروندان»، «وضع محدودیت‌های ضروری ناظر بر سلامت عمومی» و «جرم‌انگاری رفتارهای تهدیدکننده سلامت شهروندان» به عنوان مهم‌ترین ضوابط و معیارهای ناظر بر قانون وضعیت اضطراری سلامت عمومی قابل شناسایی هستند.
)