حقوقدانان در رابطه با حدود تعهدات پیش‌قراردادى طرفین در دوره قبل از انعقاد قرارداد سه نظریه با عناوین «اصل مسئولیت مذاکره‌کننده، اصل عدم مسئولیت مذاکره‌کننده و نظریه بینابینی» را مطرح ساخته و هرکدام بسته به مورد براى توجیه نظریه خود به اصل حُسن نیت در قراردادها و اصل آزادى مذاکره استناد جسته‌اند. روش این پژوهش، توصیفی تحلیلی است. در رابطه با چرایی و مبناى مسئولیت مذاکره‌کننده در قرارداد، تخطّی از اصل حُسن نیت، توافقات ابتدایی، رابطه اعتمادى، عرف و اراده مفروض طرفین، مواردى هستندکه دکترین جدید از آن براى توجیه مسئولیت استفاده می‌کند. ازسوی‌دیگر دررابطه با چیستی و ماهیت چنین مسئولیتی در فقه امامیه و حقوق ایران، عده‌ای از صاحب نظران، اعتقاد بر قراردادى‌بودن مسئولیت پیش‌قراردادى و برخی دیگر آن را ناشی از حاکمیت قانون و داراى ریشه قهرى می‌دانند. به‌نظر می‌رسد در جایی که عرف این چنین مسئولیتی را درباره افشاى اطلاعات اساسی و رعایت حُسن نیت، به‌رسمیت میشناسد، داراى ماهیت قهرى باشد.
)