تشخیص اینکه جنایت به کدام یک از رفتارهای مجرمانه مستند است همواره یکی از دشواری‌های دعاوی کیفری بوده است. این دشواری زمانی به یک معضل جدی تبدیل می‌شود که رفتارها به صورت طولی در نتیجه مجرمانه مؤثر هستند. قانونگذار 1392 با دوری از ضوابط عینی و مادی و تفکیک سببیت از استناد با بهره گیری از مفاهیم عرفی در پی تحولات اساسی و بنیادین در قواعد سببیت و استناد بوده است. پذیرش ضمان سهمی، امکان استناد هم زمان جنایت به مباشر و سبب، تأثیر عنصر قصد در استناد جنایت به فعل مجرمانه از جمله تحولات انجام شده در قواعد سببیت است که می‌تواند ناشی از عدول مقنن از رویکرد مادی و فلسفی در مقوله استناد باشد. مقنن 1392 اگر چه با تغییرات یاد شده در پی نزدیک کردن قواعد سببیت به عدل و انصاف بوده است اما در پاره‌ای از امور چون عدم پذیرش ضمان سهمی در اجتماع عرضی اسباب و همچنین تعارض موجود در مواد 527 و 528 نتوانسته نگاهی جامع به این مهم داشته باشد. ما در این پژوهش ضمن بررسی موضوع تفکیک مقوله سببیت از استناد به ارزیابی این تحولات که مبتنی بر نگاه عرفی به موضوع سببیت و استناد است خواهیم پرداخت.
کریم زاده شورک, محمد حسین, حاجی ده آبادی, احمد, & برزگر, عبدالرضا. (1401). تحولات سببیت و استناد در قانون مجازات اسـلامی 1392. حقوق اسلامی, 19(73), 65-86.
MLA
محمد حسین کریم زاده شورک; احمد حاجی ده آبادی; عبدالرضا برزگر. "تحولات سببیت و استناد در قانون مجازات اسـلامی 1392". حقوق اسلامی, 19, 73, 1401, 65-86.
HARVARD
کریم زاده شورک, محمد حسین, حاجی ده آبادی, احمد, برزگر, عبدالرضا. (1401). 'تحولات سببیت و استناد در قانون مجازات اسـلامی 1392', حقوق اسلامی, 19(73), pp. 65-86.
VANCOUVER
کریم زاده شورک, محمد حسین, حاجی ده آبادی, احمد, برزگر, عبدالرضا. تحولات سببیت و استناد در قانون مجازات اسـلامی 1392. حقوق اسلامی, 1401; 19(73): 65-86.
)