از قواعد فقهی که می‌توان با استفاده از آیات و روایات، آن را بنا نهاد، قاعده «حریم حمی» یا «مراقبت از حریم احکام الهی» است. برابر این قاعده، حرمت قطعی را در موارد خاص و مهم، می‌توان از نقطه کانونی به محیط پیرامونی گسترش داد و حکم ممنوعیت را در آن محیط ـ به انگیزه حفاظت مطمئن‌تر از نقطه کانونی ـ جاری ساخت؛ این قاعده در میان عرف و عقلا نیز جریان دارد. پذیرش این قاعده می‌تواند نقطه عطفی در قانونگذاری و استنباط‌های فقهی باشد. همچنین دولت‌ها در سیاست‌گذاری‌های کلان فرهنگی و قضایی می‌توانند از آن بهره گیرند و نقاط خطرخیز را در این حوزه‌ها به درستی مدیریت کنند.
)